Burada da ilk soru, işyerinde kapsayıcılığın gerçekte ne anlama geldiğidir. Her şeyden önce bu, engelli insanlar da dahil olmak üzere tüm insanların işgücü piyasasında aynı fırsatlara sahip olması gerektiği anlamına gelmektedir. Bu aynı zamanda işverenlerin çalışanlara yönelik tutumlarıyla ilgili bir sorundur. Genellikle engelli bir kişinin engelli olmayan biri kadar yetenekli olmadığı korkusu vardır. Çoğu durumda bu, engelin gerçek boyutu ve kişinin bunu telafi etme becerisi hakkında belirli bir bilgi eksikliğine dayanmaktadır. Bu durum çoğu zaman engelli kişilerin performanslarının hafife alınmasına yol açmaktadır
Elbette her kısıtlama belirli dezavantajları da beraberinde getirir. Ancak fırsat eşitliğini sağlamak için işyerinde çalışanların rollerini mümkün olan en iyi şekilde yerine getirmelerini sağlayacak yapılar oluşturulmalıdır. Çoğu durumda bunlar, basit bir büyüteç veya belgelerin daha büyük bir yazı tipiyle basılması gibi küçük düzenlemeler olabilir. Değişiklikler veya pahalı yardımcıların satın alınması gibi daha büyük önlemler gerekiyorsa, masrafların tamamını veya bir kısmını karşılamak için Entegrasyon Ofisi 'ne başvurulabilir.
Peki kapsayıcılık neden bu kadar önemli?
Burada da sosyal boyut ön plana çıkmaktadır. Engelli insanları entegre etmeyi kendine görev edinmiş bir toplum, bunu işyerinde de yapmalıdır. Sonuçta bu, hepimiz için günlük yaşamın ve sosyal hayatın bir parçasıdır. Engelinin kapsamına giren bir faaliyeti sürdürme fırsatına sahip olmayan herkes entegre değildir.
İşyerine dahil olmanın bir diğer olumlu yönü de engelli bireylerin ruh sağlığıdır. Kişinin kendi yeteneklerinin sınırlarıyla yüzleşmesi kesinlikle rehabilitasyonun önemli bir parçasıdır. Ancak sürekli olarak bu sınırlarla karşı karşıya gelmek, bireyin morali ve sağlığı üzerinde olumsuz bir etki yaratabilecek uzun vadeli bir yüktür. Kişisel bir örnek vermek gerekirse, fizyoterapist olarak çalışırken reçetedeki teşhisi çözemediğim için hastaya doktorun teşhisini sormak zorunda kalırsam, basit bir büyüteçle aşılabilecek çok katı bir sınırla karşı karşıya kalırım. Buna ek olarak, kötü organize edilmiş bir izlenim bıraktığım için hastanın güveni azalıyor. Kendi itibarınızı ve muhtemelen tüm kuruluşun itibarını bu ve benzeri şekillerde zedelemek, kapsayıcı bir şekilde çalışarak kolayca önlenebilecek ağır bir yük olabilir.
Son olarak, hükümetin bakış açısından mali soru. İşverenin bakış açısından değil, çünkü işveren dahil edilmeden kaynaklanan maliyetlerin çoğunu geri ödeyebilecek konumdadır. Kapsama alınmadığı takdirde, engelli bir kişinin birincil işgücü piyasasında şansı olmayabilir. Bunun yerine seçenekler atölye çalışmaları ya da doğrudan emekliliktir. Her ikisi de devlet ve dolayısıyla vergi mükellefi için kalıcı bir mali yük oluşturmaktadır.
Öte yandan, kısıtlamalara ve iş organizasyonuna bağlı olarak yeniden eğitim de yüksek maliyetlidir. Ancak bundan sonra hesaplama hızla tersine dönmektedir, çünkü katılım yoluyla herkes ekonomik mekanizmamızın işleyen bir dişlisi haline gelmekte, para kazanmakta, vergi ödemekte ve kazandıkları parayı harcayarak tekrar dolaşıma sokmaktadır. Herkes için bir kazan-kazan durumu.
